डोळा कधी लागलं मला
समजलेच नाही...
स्वप्न पाहता पाहता तू..
तू वास्तवात कधी आलीस ते
मला समजलेच नाही...
पण वास्तव हे पण कधी कधी स्वप्न असते...
हे मला आजच समजले तुझ्यामुळे ......
* संजय**
Friday, September 30, 2011
तुझ्यावर कविता करता करता
Tag
**संजय**
मनातील कविता
डोळा कधी लागलं मला
समजलेच नाही...
स्वप्न पाहता पाहता तू..
तू वास्तवात कधी आलीस ते
मला समजलेच नाही...
पण वास्तव हे पण कधी कधी स्वप्न असते...
हे मला आजच समजले तुझ्यामुळे ......
* संजय**
मी बोलत होतो
ते फक्त हसत होतं....
अधून मधून उगाचच रुसत होतं..
मलाच कळत नव्हते काय
चाललय माझ्या मनात ...
मला आवडते सावली तर
हे फिरतंय उन्हात...
मला तुझी आठवण झाली, आणि
माझं मन हसायला लागलं...
का हसतोस विचारलेस तर
तुझ्या स्वरात बोलायला लागले..
*संजय**...
छायाचित्र चारोळ्या..- उमलणारे गुलाब..
उमलतोय मी..
या जगाला फ़ुलविण्या साठी..
पाकळी पाकळीत भरलाय...
गुलकंद तुमच्या साठी..
©*मंथन*™..
कळी उमलतेय फुल होण्यासाठी
फुल सजतंय हार होण्यासाठी
हार बनतोय.....देवाच्या पायी
श्रद्धेने विलीन होण्यासाठी...
*कृष्णा**
पाकळी माझी मऊ मऊ...
केसात तुझ्या शोभेल का...?
क्षणभरासाठी स्पर्श तुझा...
माझ्या पाकळ्यांना लाभेल का..?
@*मंथन*™..
छायाचित्र: सोंगाडया - श्री
या जगाला फ़ुलविण्या साठी..
पाकळी पाकळीत भरलाय...
गुलकंद तुमच्या साठी..
©*मंथन*™..
कळी उमलतेय फुल होण्यासाठी
फुल सजतंय हार होण्यासाठी
हार बनतोय.....देवाच्या पायी
श्रद्धेने विलीन होण्यासाठी...
*कृष्णा**
पाकळी माझी मऊ मऊ...
केसात तुझ्या शोभेल का...?
क्षणभरासाठी स्पर्श तुझा...
माझ्या पाकळ्यांना लाभेल का..?
@*मंथन*™..
छायाचित्र: सोंगाडया - श्री
Thursday, September 29, 2011
*शेवटच्या बाकावर बसायचंय*
पाच पासून आई हाक मारी
सहा ला होई जागी स्वारी.
अंघोळीसाठी दादा घाई करी
मी लुडबुड करता ताई मारी.
मग आईच मध्यस्थी करी
दप्तराचे तर ओझेच भारी
अभ्यास नाही केला
वाटे बसावे आज घरी
पण बाबांची ती हाक येता
पळतो मग दुध पिता पिता
सात वाजे मग निघता निघता
उशीर झाला आता पाठीत धपका
वर्गात असतो आपला धाक
वाट पाहे माझी शेवटचा बाक..
अवतरतात मग आपल्या बाई
सुरु होते मग अभ्यासाची घाई
आज नाही मला कसलीच घाई
भांडत नाहीत दादा अन ताई
करीत नाही मध्यस्थी आई
बाबांची पण ती हाक नाही
मला परत एकदा जगायचंय
शेवटच्या बाकावर बसायचंय
*कृष्णा**
Wednesday, September 28, 2011
सुप्रिया च्या चारोळ्या...
डोळे त्याचे पाणावलेले ओठ थोड़े थरथरलेले....
सहज विचारले मी त्याला तुझे काय रे गवसले???
आसवे टिपत म्हणाले.....माझे पहिलेच प्रेम फसले!!!!!!!!
सुप्रिया.
शब्द शब्द मांडत गेले
एक एक वाक्य रचत गेले
बघता बघता वेळ सरत गेली
अरे वा आता माझी पण चारोळी बनत गेली........
सुप्रिया.
नव्हताच कधी मला कवितेचा छंद...
नुसतेच होते शब्द नव्हता त्याला गंध ....
जेव्हा जुळले माझे मृगजळाशी बंध.....
शब्द रचु लागले माझे मंद मंद मंद......
सुप्रिया
आकाशी आज सप्त रंग उमटू लागले आहे.....
वाराही आज बेभान वाहू लागला आहे .....
आठवणीत तुझ्या आज उंच -उंच भरारी मारू देत मला....
आभाळ ही आज ठेंगणे वाटू लागले आहे...............
सुप्रिया.
Tuesday, September 27, 2011
डोळस प्रेम - एक कथा....
डोळस प्रेम - एक कथा....
त्याच्या आयुश्यातला सर्वात मोठा धक्का दायक क्षण नुकताच घडून गेला होता, तसा तो खुप आनंदी मुलगा पण त्याला शांत अन एकटे राहायलाच जास्त आवडायचे. पण त्या घटनेने तो खुप हेळाऊन गेला होता य आधी जे पाहीले नाही त्या सर्वाला अचानक सामोरे गेला पण काय करणार नियतिच्या मनात तेच होते..
नियतीच्या मनात अजूनही खुप काही होते, म्हणूनच तर तिची अन त्याची भेट झाली. म्हणतात ना ज्याचे दु:ख त्यालाच कळते, पण येथे दोघांची दु:खे सारखीच होती. म्हणून त्यांनी एकमेकांना साथ देण्याचे ठरवले.. एक मेकाला दु:खात साथ देता देता ते एकमेकांच्या सुखाचे हि साथी झाले. त्यांनी एकमेका समोर कधी कबूल नाही केले पण एकमेकावर खुप प्रेम करु लागले होते.
कबूल हि कसे करतील आपला हा निर्दयी समाजाने त्यांना सुखाने जगू नसते दिले... पोथि पुराणात म्हटले आहे प्रेमाला कोणतीहि सीमा मर्यादा नसते.. आणि त्या दोघांनीही समाजाच्या पाठमोरे आपल्या प्रेमाचे अंकूर उमलवू लागले.. तो थोडा लाजाळू होता या आधी मुलीशी बोलायचे म्हटले तर हनूमानाच्या पाया पडून जाणारा, मात्र तिच्या सोबत असताना तो सारं जग तिच्यातच सामावले आहे असे भासून तिच्यातच रमून जायचा, अन ती पण त्याच्या बरोबर खुप खुश असायची तो सोबत असला की सारी दु:ख विसरुन रमून जायची..
तासन तास फोन वर बोलणे, वैगरे तसे रोज ते शरीराने दुर असले तरी मनाने सतत एकमेकांसोबत असायचे. एखाद्या वेळी त्याने फोन केला नाही की ती खुप अस्वस्थ होऊन जाई. त्यांनी एकमेकाच्या दु:खाला एकमेकाचा सहारा बनविला अन प्रत्येक दिवस नव्याने जगू लागले.. असे एक वर्ष कधी उलटून गेले त्यांना कळलेच नाही, ते एकमेकांसोबत असताना वेळेचे भानच राहायचे नाही त्यांना.
एक दिवस एक बातमी तिने त्याला सांगीतली अन त्याच्या पायाखालची जमीन निसट्ली, त्याला काय करावे कळेना. ती बातमी तिच्या लग्नाची होती नुकलेच पाहूणे तिला पाहून गेले होते. तिलाही काही सुचेना अश्या वेळी काय करावे. तो तर स्तब्ध झाला होता. तो तिला विचारणार माझ्याशी लग्न करशील..? पण त्याचे शब्द ओठीच अडले, त्याला माहीत होते या नात्याला ह निष्ठूर समाज कटू नजरेने पाहणार अन त्याच्या पेक्षा तिलाच जास्त त्रास देणारं... नियतीने त्या दोघांना काही कारणस्तव एकत्र आणले खरे पण आयुष्य भरासाठी एकमेकाची सोबत घडवून द्यायची राहून गेली. नी या प्रसंगाला एकत्र समोरे जायचे ठरवले होते या नियतीचे नियम तोडून...
काही दिवसात लग्न झाले, दोघेही आधी सारखेच आनंदी एकमेकांसोबत गप्पा गोष्टी एकमेकांच्या सुख दु:खात सहभागी होऊन प्रत्येक दिवस घालवू लागले.. फ़रक इतकाच की लग्ना नंतर ते कधीही भेटले नाहीत.. पण प्रेमा नंतर मैत्री या अशक्य वाक्याला त्यांनी शक्य करून दाखविले, ती तिच्या नवरया सोबत खुश होती. अन तीला खुश पाहून तो पण आनंदी होता..
प्रेम म्हणजे शरिराने एक होणे नाही तर, प्रेम म्हणजे मने एकरूप होणे... जर मनात ठाम विश्वास असेल मग कोणत्याही प्रसंगाला तुम्ही आनंदाने सामोरे जाऊ शकता... नाते तोडण्या पेक्षा ते जास्तीत जास्त कसे टीकवता येईल या कडे लक्ष द्या..
त्याच्या आयुश्यातला सर्वात मोठा धक्का दायक क्षण नुकताच घडून गेला होता, तसा तो खुप आनंदी मुलगा पण त्याला शांत अन एकटे राहायलाच जास्त आवडायचे. पण त्या घटनेने तो खुप हेळाऊन गेला होता य आधी जे पाहीले नाही त्या सर्वाला अचानक सामोरे गेला पण काय करणार नियतिच्या मनात तेच होते..
नियतीच्या मनात अजूनही खुप काही होते, म्हणूनच तर तिची अन त्याची भेट झाली. म्हणतात ना ज्याचे दु:ख त्यालाच कळते, पण येथे दोघांची दु:खे सारखीच होती. म्हणून त्यांनी एकमेकांना साथ देण्याचे ठरवले.. एक मेकाला दु:खात साथ देता देता ते एकमेकांच्या सुखाचे हि साथी झाले. त्यांनी एकमेका समोर कधी कबूल नाही केले पण एकमेकावर खुप प्रेम करु लागले होते.
कबूल हि कसे करतील आपला हा निर्दयी समाजाने त्यांना सुखाने जगू नसते दिले... पोथि पुराणात म्हटले आहे प्रेमाला कोणतीहि सीमा मर्यादा नसते.. आणि त्या दोघांनीही समाजाच्या पाठमोरे आपल्या प्रेमाचे अंकूर उमलवू लागले.. तो थोडा लाजाळू होता या आधी मुलीशी बोलायचे म्हटले तर हनूमानाच्या पाया पडून जाणारा, मात्र तिच्या सोबत असताना तो सारं जग तिच्यातच सामावले आहे असे भासून तिच्यातच रमून जायचा, अन ती पण त्याच्या बरोबर खुप खुश असायची तो सोबत असला की सारी दु:ख विसरुन रमून जायची..
तासन तास फोन वर बोलणे, वैगरे तसे रोज ते शरीराने दुर असले तरी मनाने सतत एकमेकांसोबत असायचे. एखाद्या वेळी त्याने फोन केला नाही की ती खुप अस्वस्थ होऊन जाई. त्यांनी एकमेकाच्या दु:खाला एकमेकाचा सहारा बनविला अन प्रत्येक दिवस नव्याने जगू लागले.. असे एक वर्ष कधी उलटून गेले त्यांना कळलेच नाही, ते एकमेकांसोबत असताना वेळेचे भानच राहायचे नाही त्यांना.
एक दिवस एक बातमी तिने त्याला सांगीतली अन त्याच्या पायाखालची जमीन निसट्ली, त्याला काय करावे कळेना. ती बातमी तिच्या लग्नाची होती नुकलेच पाहूणे तिला पाहून गेले होते. तिलाही काही सुचेना अश्या वेळी काय करावे. तो तर स्तब्ध झाला होता. तो तिला विचारणार माझ्याशी लग्न करशील..? पण त्याचे शब्द ओठीच अडले, त्याला माहीत होते या नात्याला ह निष्ठूर समाज कटू नजरेने पाहणार अन त्याच्या पेक्षा तिलाच जास्त त्रास देणारं... नियतीने त्या दोघांना काही कारणस्तव एकत्र आणले खरे पण आयुष्य भरासाठी एकमेकाची सोबत घडवून द्यायची राहून गेली. नी या प्रसंगाला एकत्र समोरे जायचे ठरवले होते या नियतीचे नियम तोडून...
काही दिवसात लग्न झाले, दोघेही आधी सारखेच आनंदी एकमेकांसोबत गप्पा गोष्टी एकमेकांच्या सुख दु:खात सहभागी होऊन प्रत्येक दिवस घालवू लागले.. फ़रक इतकाच की लग्ना नंतर ते कधीही भेटले नाहीत.. पण प्रेमा नंतर मैत्री या अशक्य वाक्याला त्यांनी शक्य करून दाखविले, ती तिच्या नवरया सोबत खुश होती. अन तीला खुश पाहून तो पण आनंदी होता..
प्रेम म्हणजे शरिराने एक होणे नाही तर, प्रेम म्हणजे मने एकरूप होणे... जर मनात ठाम विश्वास असेल मग कोणत्याही प्रसंगाला तुम्ही आनंदाने सामोरे जाऊ शकता... नाते तोडण्या पेक्षा ते जास्तीत जास्त कसे टीकवता येईल या कडे लक्ष द्या..
आंतरजाल साभार- कवी- लेखक.. (गुपित)
या लेखाचे सर्व अधिकार हे लेखकाने माझी लेखनी ला दिले आहेत..
रणजीत च्या चारोळ्या..
तर कोण म्हणतो तुझे नशीब फुटके
तर कोण म्हणतो मी ट्राय करतो आता
अरे विनोद करता कि जखमेवर मिट चोळता..
रणजीत.......
या मुलीना कळणार नाही हो दुख:
ते करणार फक्त आमच हास्य.......
प्रेम करतो आम्ही नाळ तोडून
ते म्हणतील जा जग सोडून....
रणजीत २५.०९.११.
पाण्या विना मासा कसा तडफडतो
त्याला पाण्याची किंमत विचारा
प्रेम हे सर्वाना काय माहित
माझ्या सारख्या विरह सोसलेल्यानानाच विचारा
रणजीत.......
मी हि असाच आहे
दुख: मनी घेऊन जगतो आहे
पण तू सुखी राहावी
हेच सर्वाना सांगतो आहे
पण अंतर मनातून तीळतीळ तुटतो आहे...
रणजीत २५.०९.११.
तुझा विचार करते वेळी
दिस अन रात्र कधी होते
हेच उमजत नाही
तू का सोडून गेली हेच मला समजत नाही
रणजीत.२६.०९.११.
तुझे हे वेढे भ्रम तुलाच माहित
हे फेरे व संस्कृतीचे ढोंग मला कशाला
तू माझी व मी तुझा नीरनंतर
हेच मला माहित...
रणजीत २६.०९.११.
तुला पाहावे म्हणून
मेघ आले दाटून
तुला भेटावे म्हणून
बरसलो मी डोळ्यातून(आकाशातून)..
रणजीत २६.०९.११.
किनारा फक्त तू.
एकमेव किनारा फक्त तू..
आसमंतातील चांदण्यांचा
एकमेव चंद्र फक्त तू,
झाडाला वेढलेली
एकमेव लता फक्त तू,
पुष्पलतांवरील फुललेले
एकमेव पुष्प तू,
प्रेमासाठी मरणारा
एकमेव प्रियकर फक्त तू,
सरणावर जळणारा
एकमेव दिवा फक्त तू,
@ सुरेश पाठे पाटील
Saturday, September 24, 2011
Friday, September 23, 2011
कृष्णा च्या चारोळ्या..
तुझ्यासाठीच मी हट्ट आहे सोडला.....
स्वप्नाच काय घेतेस.....
आठवणींनी तर मला
हरवायचा चंगच आहे बांधला...
कधीच नाही मला समजल
कुणीच नाही कधी जाणाल
काय चूक अन काय बरोबर
तू हि नाहीस समजावलं ..
चार ओळीत सांगायला
मला कधीच नाही जमत
शब्दांचा खेळ तसा माझ्यासाठी नवा
तीन चा नको अडीच अक्षराचा मेळ हवा...
जर का असती हृदय दोन
जरी एक तुटल असता.....
किमान जीव तरी वाचला असता...
प्रेमात हरला तरी आधार राहिला असता ...
किती दिवसांनी आज पुन्हा एकदा
डाव होता मी मांडला
आठवणीच्या हिंदोळ्यावर
का असा तू अर्ध्यावर सोडला...
जर नसशील तू माझ्यासवे
तर कसा असेन मी माझ्यासवे
इथे तिथे नसेन..नको शोधू मला
तुझ्या स्वागता उभा असेन नभा...
असून जवळी...काय शोधिसी
वेळी अवेळी तुझी साद
थेट भिडे या काळजा....
मन मोहित करी मज पामरा ...
हूर हूर माझिया जीवाला...लावून तू अशी गेलीस...
जीवनाची गाण गायचाच मी राहिलो...
आयुष्य जगायचं कुणामुळ राहूनच गेल ..
डोळे भरून तुला एकदा पाहायचाच राहील ...
कोण चोर अन कोण शाव
इथे सगळेच करतात लपून घाव
सोन्याच्या खाणीत असे
चोरांना भलताच वाव...
भोवऱ्यासारखी माझी स्थिती
गिर गिर गिर गिर गिरकी घेती
आकाश कधी तर पाताळ कधी...
नभ ठेंगणे केले तुझ्यासाठी ..
एकच ध्यास असे जीवाला
कधी भेटेन माझ्या सखीला
जरी सखी माझी दूर देशी....
मन तिथ मला क्षणात नेशी...
**कृष्णा*
Tuesday, September 20, 2011
Monday, September 19, 2011
Saturday, September 17, 2011
Friday, September 16, 2011
Thursday, September 15, 2011
प्रेम हे प्रेम असतं
Tag
**संजय**
मनातील कविता
प्रेम -प्रेम हे प्रेम असतंतिथे तिरस्काराच काही काम नसतं....
जीवनाचे रंग असतं हे प्रेम...
कधी पांढरा कधी हिरवा तर
कधी गुलाबी असतं हे प्रेम....
... प्रेमानीच जिंकायचं असतं हे प्रेम...
जिंकून पण कधी कधी हरायचं
असतं हे प्रेम ...
असंच असतं हे प्रेम ....
जिथे तिरस्कारच काही काम नसतं हे प्रेम
** संजय**...
जीवनाचे रंग असतं हे प्रेम...
कधी पांढरा कधी हिरवा तर
कधी गुलाबी असतं हे प्रेम....
... प्रेमानीच जिंकायचं असतं हे प्रेम...
जिंकून पण कधी कधी हरायचं
असतं हे प्रेम ...
असंच असतं हे प्रेम ....
जिथे तिरस्कारच काही काम नसतं हे प्रेम
** संजय**...
पारिजातक
रातराणी होऊन मी..फुलते रात्र भर..
सूर्य देवाच्या स्वागताला...
पहाटे पसरते अंगणभर..
@ *मंथन*
सखे तुझ्याचसाठी पारिजातकाने हा सडा टाकीला .
तुझ्या कोमल शरीराला इजा होऊ नये म्हणून..
पहाटे पहाटे तुझ्या स्पर्शाने ..
त्याला पुन्हा नव्या उमेदीने फुलता यावे म्हणून..
@* मंथन*
सखे तुझ्याचसाठी,
पारिजातकाने हा सडा टाकीला॥
तू आली अन त्याचा सुगंधहि,
तुझ्याच साठी वाहिला ॥
- सोंगाड्या
सखे तू येणार म्हणून आहेस म्हणून
बघ हा पारिजातक किती बहरला
पहाटे तुझ्या स्वागतासाठी अंगणात
सुगन्ध फक्त तुझ्यासाठीच दरवळला...
*कृष्णा*
पारिजातकाचा सडा हा सखे ..
पाउल ठेव जपून जरा..
टोचेल ग फुल ...
तुझ्या कोमल पायाला..
@* मंथन*
मी असं इथे वाट बघत उभा....
जणू स्तब्ध ह्या डोंगर कडा
जपून टाक नाजूक पाऊल सखे...
इथे पारिजातकाने टाकलाय सडा...
*कृष्णा*
सूर्य देवाच्या स्वागताला...
पहाटे पसरते अंगणभर..
@ *मंथन*
सखे तुझ्याचसाठी पारिजातकाने हा सडा टाकीला .
तुझ्या कोमल शरीराला इजा होऊ नये म्हणून..
पहाटे पहाटे तुझ्या स्पर्शाने ..
त्याला पुन्हा नव्या उमेदीने फुलता यावे म्हणून..
@* मंथन*
सखे तुझ्याचसाठी,
पारिजातकाने हा सडा टाकीला॥
तू आली अन त्याचा सुगंधहि,
तुझ्याच साठी वाहिला ॥
- सोंगाड्या
सखे तू येणार म्हणून आहेस म्हणून
बघ हा पारिजातक किती बहरला
पहाटे तुझ्या स्वागतासाठी अंगणात
सुगन्ध फक्त तुझ्यासाठीच दरवळला...
*कृष्णा*
पारिजातकाचा सडा हा सखे ..
पाउल ठेव जपून जरा..
टोचेल ग फुल ...
तुझ्या कोमल पायाला..
@* मंथन*
मी असं इथे वाट बघत उभा....
जणू स्तब्ध ह्या डोंगर कडा
जपून टाक नाजूक पाऊल सखे...
इथे पारिजातकाने टाकलाय सडा...
*कृष्णा*
Monday, September 12, 2011
Subscribe to:
Comments (Atom)
Posts
